Land van contrasten

Hola a todos!
Venezuela is een land van contrasten, ik denk dat niemand dat verbaast maar deze week werd ik daar nog even extra attent op gemaakt. Afgelopen maandag ben ik op bezoek geweest bij Susana en Rodrigo en hun familie, zij verbleven een week in de kustplaats Tucacas. Tucacas ligt tegen nationaal park Morrocoy aan, een nationaal park met een flink aantal paradijselijke eilandjes, mangrovebossen en ondiepe stukken in de zee waar je met je bootje voor anker kunt gaan om te zwemmen. We zouden in eerste instantie samen daar naar toe gaan in het weekend maar dat weekend was het drukste weekend van het jaar in Tucacas en tenzij we vreselijk lang in de file wilde staan om daarna op een bomvol eiland te gaan zitten was dat geen goed idee. Maandag ochtend reed ik dus in mijn eentje daar naar toe, het is zo'n anderhalf uur rijden en het eerste stuk is dezelfde snelweg die Martijn elke dag rijdt. Ik was nog nooit in Tucacas geweest dus ik was een beetje zenuwachtig maar de heenreis verliep prima. Een heerlijke dag gehad in Tucacas met Susana en familie. Ricardo, broer van Rodrigo, heeft daar een boot en hij heeft ons rond gevaren en we hebben voor anker gelegen bij een ondiep stuk helderblauwe zee om te zwemmen en te zonnen. We waren aan het eind van de middag terug in de posada en omdat het hier vroeg donker wordt wilde ik eigenlijk blijven slapen en de volgende dag terug rijden in het daglicht. Jammer genoeg zat alles vol en besloot ik toch terug te rijden. De nanny moest ook terug naar Valencia en reed met me mee, gelukkig maar anders had ik het niet gedaan denk ik. De snelwegen hier zijn niet verlicht en er zitten af en toe flinke gaten in de weg en als er een tegenligger voorbij komt kun je even helemaal niet zien waar de weg loopt. Best een spannend ritje dus, ook omdat je in je achterhoofd hebt dat je hier echt niet met panne wilt staan en al helemaal niet in het donker omdat het niet zo'n veilig land is. Gelukkig verliep alles goed en kwamen we na anderhalf huur veilig in Valencia aan. De volgende dag las ik dat Miss Venezuela 2004 en haar man waren dood geschoten op de snelweg, misschien hebben jullie het bericht ook wel in het nieuws gezien. Die snelweg was dezelfde waar ik en Karina die avond ook over gereden hadden. Oefff dan komt het toch wel weer even dichtbij en wil ik hier het liefst meteen weg.

De afgelopen dagen is hier de onveiligheid nu ook veel in het nieuws, de president heeft het er over in zijn toespraken, het staat in de kranten en op internet. Venezuela heeft de zeer twijfelachtige eer om op nr 2 te staan van landen met de meeste moorden per jaar. Er worden hier jaarlijks gemiddeld 70 mensen per 100.000 inwoners vermoord. De teller stond maandag in Valencia geloof ik alweer op 5 en het jaar is net begonnen.

Aan de andere kant heb je dan de vrienden die we hier hebben leren kennen. Zij hebben stuk voor stuk een warm zuidelijk karakter, vragen ons overal mee naar toe en niks is te veel, het voelt alsof we familie van ze zijn. Dat helpt ons enorm en we prijzen ons gelukkig met zulke mensen om ons heen hier, die zou ik nog niet willen missen! Zo waren de feestdagen ook onder de pannen, met verschillende uitnodigen op zak konden we kiezen waar we heen wilden. We hebben het verdeeld zodat we bij bijna iedereen een keer konden komen. Kerstavond vierden we bij kapitein Rivas, tweede kerstdag bij Susana, oud en nieuw bij Manuel en het nieuwe jaar begonnen we bij Erika. Bij alle feestjes werden we in de watten gelegd en de moeders zorgden er wel voor dat we ook de volgende dagen te eten hadden, we kregen namelijk van alles mee. Van de traditionele hallaca (deeg met vulling gegaard in een bananenblad), pan de jamon (brood met ham) tot pernil (varkensvlees uit de oven).

De afgelopen weken is het weer erg druk bij de supermarkten en in de winkelcentra. In de supermarkten is er weer toiletpapier, olie en meel voor arepas dus dat zorgt voor extra drukte, er wordt massaal ingeslagen voor het geval dat het er voorlopig weer niet is. Vlak voor de kerst was er ook weer houdbare melk, dat was er sinds eind juli niet meer geweest dus Marieke en ik waren erg blij dat we dat een keer op een maandagochtend zonder rijen op de kop konden tikken. Dit soort dingen zijn in NL niet voor te stellen. Ook in de winkelcentra in het een drukte van belang, mensen kopen nog steeds massaal de winkels leeg na de prijsverlagingen en wat je nu ziet is dat de winkels leeg raken of al leeg zijn. De winkels die geïmporteerde dingen verkopen (en dat zijn er heel veel want er wordt hier weinig lokaal gemaakt) denk bv aan kleding en elektronica blijven ook leeg omdat de overheid geen dollars beschikbaar stelt aan de bedrijven om weer te kunnen importeren. Mensen hier morgen ook maar een maximum aantal dollars per jaar opnemen, 2500, geloof ik en meer niet. Daar moeten ze het mee doen als ze op reis gaan of iets willen kopen in het buitenland. De boel zit gewoon op slot. In Nederland wordt er soms veel geklaagd over van alles en nog wat maar ik denk dat als de klagers een tijdje hier zouden wonen ze zich heel snel realiseren wat een fijn land NL is en dat we blij moeten zijn met wat we hebben.

Met ons Spaans gaat het goed, als we nu met vrienden afspreken, spreken we eigenlijk al veel in het Spaans, uiteraard af en toe nog steeds wel eens een woordje Engels als we er niet uitkomen maar het gaat zeker niet slecht. Soms als Martijn en ik eens in het park lopen gebruik ik wel eens een Spaans woord of een zin om de mensen van hun stuk te brengen haha. We worden hier namelijk veel aangekeken en nagestaard, ze zijn hier geen buitenlanders gewend en we vallen dus op, grappig om ze dan wel eens van hun stuk te brengen door te doen alsof we in het Spaans converseren :-)

Martijn heeft de afgelopen weken flink gebuffeld op het werk. Thomas en Rudi waren beide met verlof en Martijn heeft de boel draaiende gehouden. Hij heeft met name aan de transfer area gewerkt, dat is het gedeelte bovenaan de scheepshelling waar straks de schepen verplaatst zullen worden middels een kar. Er moest een werkvloer gestort worden van flink wat vierkante meters en dat komt deze week af. Hij is blij met het resultaat dus die welverdiende vakantie die er aankomt is zeker verdiend.

Ik ga zo langzaamaan het huis klaarmaken voor de logees en mijn koffertje pakken voor het nationale park Canaima, die hoogste waterval van de wereld wil ik nu wel eens in het echt zien!

Veel liefs
M&M